Усмешка барса
Калісьці даўно, у 50-я гг. мінулага стагоддзя, у лепшага амерыканскага трэнера па боксе спыталі, як у яго атрымліваецца выхоўваць знакамітых чэмпіёнаў? Якую методыку выкарыстоўвае для вырошчвання непераможных байцоў, такіх як абсалютны чэмпіён свету Джо Луіс. Трэнер без асаблівых роздумаў адказаў: «Я хаджу ў царкву!» Яго перапыталі яшчэ раз – аб спосабах селекцыі, аб правядзенні індывідуальных трэніровак, аб адмысловых педагагічных прыёмах. Трэнер паўтарыў свой адказ: «Я хаджу ў царкву і малюся Богу, каб ён пасылаў мне пабольш такіх рабят, як мой Джоні!»
Я таксама ў сваіх зваротах да Алаха прашу яго дапамагаць народу Татарстана ў адстойванні правоў і годнасці нашай нацыі. Прашу наставіць тых, хто яшчэ не зразумеў, што галоўныя нашы ворагі – гэта наша ўласная інэртнасць, нежаданне зірнуць на сябе з боку, пагружанасць у дробныя бытавыя праблемы.
У Татарстане хапае смелых і адчайных хлопцаў, здольных праяўляць сілу і настойлівасць у дасягненні пастаўленых мэт.
Спрабаваць запалохаць татарына – часцей за ўсё пустая задума, якая выклікае такое супрацьдзеянне, такі выплеск справядлівага гневу, што мала не здасца.
Усё гэта даказана стагоддзямі ўдзелу татараў у розных войнах і канфліктах. Ніколі і нідзе татары не здаваліся. Праяўляць адвагу ў нашых землякоў у крыві. Прычым яны робяць гэта малайцавата, з дзёрзкай татарскай усмешкай на твары. Усмешкай барса.
Я чакаю, калі ж у палітычнае жыццё РТ увальюцца новыя хвалі гэтых рабят, здольных на яркі і бясстрашны ўчынак для свайго годнага народа. Чакаю, калі ж моладзь з нашых вёсак і гарадоў адчуе кліч часу і адгукнецца на яго масавымі выступленнямі. Татарстан можа і павінен быць самастойнай дзяржавай, якая займае прыкметнае месца ў міжнароднай супольнасці. Сотні татарскіх знакамітасцей сёння пазіцыянуюцца ў свеце як прадстаўнікі Расеі. Але ж гэта не так! Татарскія імёны прысутнічаюць у спісах зорак спорту і мастацтва, свяцілаў навукі, маякоў бізнесу і інш. А ва Украіне адзін з самых багатых на сёння людзей краіны таксама татарын – Рынат Ахметаў. Ведай нашых! Татары здольныя дасягаць поспеху ў любым напрамку чалавечай дзейнасці. Здольныя яны і на перабудову сваёй краіны. Трэба толькі прывіваць нашай моладзі ў вялікіх гарадах і маленькіх пасёлках і вёсках гонар за дасягненні татараў і веру ва ўласныя нацыянальныя сілы, без падказак і кантролю з Масквы.
Больш бы нам такіх байцоў, як браты Кашапавы і Фузія Байрамава, якія не баяцца ўслых адстойваць свае погляды і ідэі, рызыкуючы пры гэтым не паспяховай кар’ерай, а асабістай свабодай. І яшчэ!
Вось бы нам наладзіць надзейную зваротную сувязь, працягнуць нітку паразумення паміж змагарамі-ідэолагамі і смельчакамі-байцамі з вуліцы, з простага народа. Яны абачліва рэагуюць на несправядлівасць, але не заўсёды ўмеюць да канца разабрацца ў яе прычынах і арганізавацца для агульнанароднага адстойвання людской праваты.
Патрэбны лідары, а іх на гэты момант недастаткова. Тут павінна сказаць сваё слова інтэлігенцыя, чыя роля ў сучасных рэаліях выглядае як роля мудраца. Яна можа і не браць удзел у вулічных сутыкненнях, але будзе сумленна і самааддана накіроўваць імкненні народа ў патрэбнае рэчышча. Як гэта зрабіла Ф. Байрамава на з’ездзе Сусветнага кангрэса татараў. Ёй не далі слова, не далі магчымасці выказаць сваё бачанне праблемы, проста адсунулі ў бок. І што зрабіла хөрмәтле, лаеклы хатын Фузія? Яна проста ўстала і пайшла. Яна не рвалася сілай да трыбуны, не біліся з арганізатарамі. Яна ўсяго толькі адмовіла ім у даверы. Не прыняла прапанаванай ролі дагодлівай падпявалы. І ўсім стала зразумела ацэнка гэтага з’езда, дакладней, яго сапраўдная цана. Ф. Байрамава ўзяла на сябе адказнасць і ўказала спосаб рэагавання на падман. Іншымі словамі – выканала прызначэнне лідара. Больш бы нам такіх мужчын і жанчын – разумных, адукаваных, высокамаральных і нязломных.
Чакаю моманту, калі храбрацы з вуліц татарскіх гарадоў, гарадскія партызаны, здабудуць у барацьбе сваіх герояў, калі выкрышталізуюцца з іх асяроддзя новыя лідары. Прашу Алаха аб пасланні татарам годных ідэйных правадыроў. А адчайных храбрацоў у татараў заўсёды хапала. Яны не замарудзяць сказаць сваё слова. І здолеюць нават ва ўмовах самай цяжкай барацьбы ўсміхацца ўсмешкай барса.
Leave a Reply