«Раз трэба – значыць, трэба!»

«Раз трэба – значыць, трэба!»

Землякі, пераседзець і адсядзецца не атрымаецца.

Не хачу прысвойваць сабе пальму першынства ў абвяшчэнні яшчэ вясной гэтага года прароцтва для татараў і башкортаў, што не можа ўсё застацца, як было раней. Многія разумныя людзі ў Расеі і за яе межамі пра гэта казалі. Былі такія і сярод татарскай і башкірскай апазіцыі.

Але па сцвярджэнні цэнтральнага і мясцовага ўрадаў усё павінна было станавіцца толькі лепш: краіна магутней, жыццё багацей, дасягненні вышэй. Сытна, весела, як на кірмашы. А пытанне аб тым, за кошт чаго стане лепш, калі ідзе вайна, гінуць людзі, дзейнічаюць разбуральныя санкцыі, гэта нікога не цікавіла. Хто задаваў пытанні, падлягаў ізаляцыі, а астатнім настойліва рэкамендавалася да ўжывання прапагандысцкая тэлегумка.

Лозунг Пуціна “дэмілітарызуем і дэнацыфікуем” для многіх заставаўся незразумелым, але навошта было яго расшыфроўваць для простай хатняй гаспадыні або працоўнага з завода? За іх думаў і вырашаў Пуцін з тэлевізара.

Нават калі да сярэдзіны вясны стала ясна, што гінуць-то па большай частцы салдаты РФ, а не ўкры, усё роўна большая частка татараў і башкір аддавалі перавагу не задумвацца і не рэагаваць. Верылі афіцыйнай прапагандзе, працягвалі вызнаваць на ўсіх паверхах сацыяльнай піраміды паводніцкую мадэль “вернага служакі”. Ужо і татараў з башкірамі загінула столькі, што немагчыма стала ўтойваць, ужо і дыспрапорцыя ў нацыянальна-геаграфічным раскладзе колькасці гэтых ахвяраў адназначна выявілася: знішчаецца генафонд, але зруху ў грамадскіх настроях не назіралася. Па-ранейшаму згуртаваны табун татарскіх і башкірскіх коней ганарліва нёсся па стэпу ў бок, паказаны крамлёўскімі гаспадарамі табуну казанскіх і ўфімскіх пастухоў.

Тэлевізар і ўсе іншыя рупары афіцыйнай прапаганды трубілі аб нацыянальных героях, якія змагаюцца з нацыстамі ва Украіне, параўноўваючы іх з героямі Другой сусветнай вайны і “Вялікай Айчыннай”. Крамы па-ранейшаму былі поўныя недарагіх тавараў, кафэ, рэстараны і дыскатэкі функцыянавалі на поўную, усе запланаваныя святы ладзіліся ў тэрмін, вуліцы былі поўныя народа. Калі недзе нешта непрыемнае адбывалася, то гэта здавалася далёка і часова. Урад краіны на тое і сядзеў у Крамлі, каб прымаць мудрыя рашэнні і папраўляць выпадковыя недахопы. Бо так было заўсёды.

Часам прарываліся нейкія непрыемныя рэчы, якім мала хто верыў. Ну, гэты горад Буча пад Кіевам, дзе хтосьці кагосьці забіў, а ўкры ўладкавалі подлую падставу, інсцэніроўку, абвінавацілі расейскіх вайскоўцаў. Але тэлевізар хутка ўсё растлумачыў татарам з башкірамі, і ўсё стала на свае месцы. Нармальнае жыццё працягнулася. Дзе-нідзе ўзнікалі цяжкасці з працай і асартыментам тавараў, кагосьці падскароцілі, камусьці ўрэзалі заробак, але і тут тэлевізар растлумачыў, што для нашай агульнай расейскай будучыні трэба крыху падцягнуць паясы, каб нашым хлопцам на фронце стала лягчэй ваяваць з украфашыстамі. Усе ўсё зразумелі, пагадзіліся. Нават узнік пачын “дапамажы салдату на фронце”, па гарадах і вёсках сталі збіраць пасылкі з дапамогай для вайскоўцаў. Калі трэба дапамагчы, як тут адмовіцца. Бо яны там, ва Украіне, абараняюць простых татараў з башкірамі ад фашысцкіх канцлагераў і бандэраўцаў. Гэта ўсё нічога, мы самі пацерпім, абы фронт падтрымаць. А тое, што ўзровень жыцця зніжаецца, дык зусім крыху, і гэта часова. Імпартазамяшчэнне працуе, пасля перамогі ўсё хутка вернецца на кругі свая, і Татарстан з Башкартастанам зажывуць яшчэ лепш, чым раней.

У канцы лета па расейскіх акругах сталі збіраць нацыянальныя батальёны добраахвотнікаў. Нашы землякі і тут не сталі пасвіць задніх, набралі па два такія батальёны ў РТ і РБ. Нашы батыры раздавалі бадзёрыя патрыятычныя інтэрв’ю, правільна адказвалі на навадныя пытанні ваенкараў, выглядалі надзейна і па-баявому.

Некаторую ступень здзіўлення выклікалі “пуцінскія заклікі” зэкаў з папраўча-працоўных устаноў. Але сябар прэзідэнта Пуціна алігарх Прыгожын усё зразумела патлумачыў: “Лепш зэкі, чым вашы дзеці”. Усе ўсё зразумелі і пагадзіліся. Тое, што гэтыя тлумачэнні ніяк не вяжуцца з папярэднімі бравурнымі рэляцыямі з фронта, нікога не здзівіла. Усе былі прывучаны верыць тэлевізару на слова і не параўноўваць учорашнія заявы з сённяшнімі. Калі расейскае войска разбілі пад Харкавам, і яны беглі, кідаючы танкі, бронемашыны, артылерыйскія ўстаноўкі, то ТБ вам, дарагія землякі, не міргнуўшы вокам растлумачыць – гэта планавая перадыслакацыя, каб укры трапілі ў кацёл.

Праўда, неяк так выходзіла, што катлы намячаліся пад Херсонам і Ліманам. І не для ўкраў катлы, а для нашых родных “дэнацыфікатараў і дэмілітарызатараў”. “Цімер” і “Алга”, шаймуратаўцы і даставалалаўцы, на жаль, расстаноўку сіл на ўкраінскім фронце змяніць не змаглі. Прыгожынскія забойцы, людаеды і разбойнікі з рабаўнікамі таксама не звярнулі “бандэраўцаў” ва ўцёкі.

Тут і мабілізацыя падаспела, сарамліва званая “частковай”, хоць выглядае абсалютна як усеагульная. І паехалі нашы землякі на прызыўныя пункты, здавацца ваенкамам і ваяваць за Расею. У стаўленні гэтых “чмобікаў” (часткова мабілізаваных) можна з упэўненасцю сказаць: іх пераробка ў “Ванек” завяршылася паспяхова! Едуць на вайну з песнямі, скачуць на зборных пунктах, напіваюцца да адключкі – карацей, дэманструюць баявы дух і маладосць! Мабілізацыя праходзіць пад сакраментальным лозунгам “Раз трэба – значыць, трэба!”.

Дзе-нідзе сёй-той стаў, магчыма, задумвацца аб тым, што адбываецца, і спрабаваць самастойна ацаніць падзеі, але… На жаль, гэтыя спробы аналізу прывялі большую частку татараў і башкір да меркавання, што ўсё ж такі для Татарстана і Башкартастана трэба захоўваць адзінства з Расеяй, што і для сваёй малой радзімы пераважней ваяваць, а не адступіць, і што – галоўнае – “Раз трэба – значыць, трэба”!

Пагрозы з боку Крамля прымяніць ядзерную зброю выклікаюць у татарскіх і башкірскіх жыхароў хутчэй ухвалу, чым абурэнне. Чаму – глядзіце вышэйпаказаны лозунг. Добры лозунг, мазгі адключае поўнасцю. І, галоўнае, дазваляе верыць, што хутка перамога, а там усё будзе, як раней – спакойна, сытна, весела.

А ці будзе?

Leave a Reply