Постапакаліпсіс: «успаміны пра будучыню»

Струмені інтэрнэту прынеслі да берага цікавую думку, выказаную адным з падпісантаў «Свабоднага Ідэль-Урала»: «Імперыя будзе існаваць у галовах мільёнаў людзей нават пасля 3 развалу. Не забывайце пра вялікі ўплыў “руZZкай мовы” і мільёнаў вялікаросаў на тэрыторыях былых калоній».

Думаю, што толькі ў выглядзе настальгіі.

Магчыма, будуць нават спробы нейкага адраджэння – дакладней, перараджэння – імперыі. Лічу тут зручным выкарыстоўваць тэрмін «апгрэйд». Але нічога не атрымаецца, толькі сілы дарма выдаткуюць. Будзе, так бы мовіць, спроба на нервовай глебе! З згарэлых дэталяў новага кампутара не сабраць. Плюс міжнародны кантроль за развальванай патэнцыйна вар’яткай краінай будзе сур’ёзным – падтрымка і падкорм толькі для смірных, для тых, хто гатовы прапанаваць бяспечны «бізнэс-план» развіцця.

Самыя перадавыя, энергічныя і разважныя з былых грамадзян былой імперыі першымі пачнуць ствараць свае асобныя праекты, накіраваныя больш на матэрыяльнае – гаспадарча-эканамічнае выжыванне, чым на ваеннае будаўніцтва.

Ідэя велічы расейскай імперыі будзе жыць у душы затоеных імперцаў непазбыўным, цяжкім, інтэлектуальна-эмацыйным грузам. Тыя, хто не зможа дужацца з імперскай настальгіяй, будуць пакутаваць і ў пакутлівых перажываннях сыходзіць у мінулае, а потым у нябыт.

Але, рэфлексуючы на ​​тэму «памірання ідэі расейскай велічы з прычыны фактычнага развалу імперыі», трэба памятаць, што мы не падышлі яшчэ да моманту канца імперыі, нават да пачатку канца не падышлі. Цяпер можна толькі фантазіраваць, не прагназуючы нічога з якой-небудзь верагоднасцю. Ды і сам працэс канання… Змена ўрада можа быць імгненнай у гістарычных маштабах, як было ў Румыніі, Лівіі і г.д. Але вялікае цела расейскага дыназаўра ў выпадку паразы галавы яшчэ працягне жыць нейкі час, кіраванае мозгам яго пазваночніка. Нават праз тыдні-месяцы-гады, калі стануць пакрысе адвальвацца канечнасці-рэспублікі і члены-акругі, вялізнае цела будзе працягваць жыць. Ужо будучы напалову мёртвым, расейскі ігуанадон па-ранейшаму будзе адчуваць слабеючыя сігналы свайго касцявога мозгу: «ты самы вялікі, адным узмахам хваста можаш забіць каго заўгодна, ты яшчэ можаш падняцца!» і спрабаваць біць хвастом.

Вось так і сапраўдная смерць «імперыі РФ» наступіць, не адразу. Запавольваная няўдалымі спробамі рэанімацыі, хаосам рэвалюцый, памежнымі спрэчкамі і канфліктамі, яна будзе набліжацца канвульсіўнымі рыўкамі. А канчатковай стане толькі ў момант узнікнення на месцы ранейшага імперскага дыназаўра новых дзяржаўных утварэнняў, здольных абараніць сябе ад агоніі монстра і пракарміць сваіх грамадзян, стварыўшы ўласную гаспадарча-эканамічную структуру.

Вяртаючыся да тэмы аўтаномнага існавання ідэі велічы рускага свету, можна выказаць здагадку, што яе апошнія носьбіты будуць сябе адчуваць, як уладальнікі дарагога, прэстыжнага, з наваротамі гаджэта, які немагчыма нідзе зарадзіць, паколькі раз’ём зарадкі састарэлы і нідзе не выкарыстоўваецца.

Адзінае выйсце – звяртацца да «ўмельцаў», але яны вельмі неахвотна бяруцца, дорага просяць і моцна халтураць. Неўзабаве гэтыя «дзеці дыназаўра» стануць заўважаць, што знікаюць праграмы для іх гаджэта, ён імкліва састарваецца і становіцца нікому не патрэбным у свеце, які церпіць змены.

Ім застанецца толькі захоўваць гэтую рэліквію дома на ганаровым месцы, заўважаючы, што для людзей вакол яна толькі смешны сувенір, і ўздыхаць аб сітуацыі, якая змянілася.

Прайдзіцеся па блышыным рынку ў сваім горадзе – вы ўбачыце мноства такіх сімвалаў былога багацця, статусу, поспеху, сёння не патрэбных нікому, якія выклікаюць сумны смех. Крыштальныя вазы, транзістарныя радыёпрыёмнікі, плёнкавыя фотаапараты.

Ідэя імперскай велічы адразу не памрэ, яна нейкі час будзе жыць у душах яе адэптаў, беручы раны, атрыманыя ад падзення імперыі, прычыняючы ныючы боль і выклікаючы салодкі ўспамін пра «лепшыя часы».