Перарабіць «інтэрнат» у пентхаус?! Ч.2

Пачатак можна прачытаць тут.

Адна з бед Расеі – яе гіганцкія памеры. Занадта вялікая, нязграбная і дрэнна кіраваная. Занадта багатая – увесь разлік не на плён працы, здабыты розумам, воляй і потам, а на папросту здабытыя з дзіркі ў зямлі амаль дармавыя рэсурсы. Прычым дзірку выкапалі, выкарыстоўваючы заходнія тэхналогіі і машыны. Занадта шматнацыянальная, што ва ўмовах камандна-рэпрэсіўнай формы гаспадарання таксама становіцца негатывам. Бо па факце сённяшняя палітыка Расеі праводзіцца як палітыка монакультурнай і мананацыянальнай краіны. Нацыянальныя праявы, якія выходзяць за рамкі дазволенай нормы, жорстка спыняюцца. І гэта не глабалізацыя, як ва ўсім свеце, а уніфікацыя і культурны генацыд.

Безумоўна, дапатопная машына, але добра адладжаная і якая так-сяк працуе, лепш, чым яе адсутнасць. Але нельга ж працягваць эксплуатаваць гэтую машыну першага пакалення пры яе яўным маральным і матэрыяльным адставанні, калі ўвесь свет перайшоў ужо да механізмаў чацвёртага пакалення. Відавочна, што імперская мадэль эканамічнага развіцця зжыла сябе, яна не прапаноўвае магчымасці апгрэйду і мае вострую патрэбу ў утылізацыі.

У сілу сказанага заклікі захаваць Расею адзінай для эканомікі контрпрадуктыўныя. Веліч карысна хутчэй для падсілкоўвання шавінізму – цэменту імперскай архітэктуры. Ды яшчэ для «абароны ад вонкавых ворагаў» (насамрэч для агрэсіі да суседзяў). Усе астатнія праявы гігантаманіі Расеі на шкоду.

Ізноў жа памеры краіны становяцца перашкодай ва ўмовах камандна-рэпрэсіўнай формы гаспадарання са значным акцэнтам на мілітарызм. Параўнанні з ЗША, Бразіліяй, Індыяй тут будуць некарэктныя, бо там дзейнічаюць прыродныя законы эканомікі: свабодны рынак, канкурэнцыя, антыманапольныя законы. Аналіз жа эканамічнага феномену Кітая дае падставы сказаць, што тут галоўны складнік поспеху – не кіруючая роля кампартыі, а эксплуатацыя выключнай працавітасці кітайскага працоўнага і шматтысячагадовая традыцыя жыцця ва ўмовах усходняй дэспатыі (як формы дзяржавы). Гэта форма прадугледжвала абавязковы ўдзел усіх жыхароў Паднябеснай у агульнанародных мега-праектах тыпу ірыгацыі, будаўніцтва дарог, узвядзенні манументальных архітэктурных збудаванняў і г.д. Тысячагоддзямі кітаец працаваў пад кіраўніцтвам свайго дэспата на карысць дзяржавы, інтарэсы самога кітайца адсоўваліся на апошняе месца. Зараз жа ў Кітаі ніякі не камуністычны лад, а кітайскі дзяржаўны капіталізм, які выдатна паходзіць на тую ж усходнюю дэспатыю. Да таго ж праводзіць паралелі паміж працавітасцю і працаздольнасцю кітайца і расейца няма сэнсу.

Перакручаную імперска-шавіністычнай ідэалогіяй эканамічную машыну Расеі ў дадатак раз’ядаюць дрэннае адміністраванне, велічэзная адлегласць, дрэнная лагістыка, боязь дэлегавання ўлады на месцы. Усё разам прыводзіць да дрэнных дарог, негазіфікаваных сёлаў, неразвітасці інфраструктуры, а далей да разрыву ва ўзроўні эканамічнага і культурнага жыцця паміж абласнымі і краявымі цэнтрамі, а таксама невялікімі гарадамі і вёскамі. Так і з’яўляюцца «нацыянальныя ўскраіны».

Для нармальнага эканамічнага функцыянавання (у адпаведнасці з эканамічнымі законамі, а не насуперак ім) Расея мусіць быць падзелена на самадастатковыя адміністрацыйна-гаспадарчыя адзінкі. Раздзел або, наадварот, аб’яднанне можа быць праведзена па нацыянальна-геаграфічнай прыкмеце, а можа і па прыкмеце гаспадарча-эканамічнай і культурна-адміністрацыйнай мэтазгоднасці.

Яшчэ раз, прыярытэтам тут павінна стаць імкненне да эканамічнай самадастатковасці. Ні ружовыя, ні блакітныя мары аб дэмакратычнай нацыянальнай дзяржаве не будуць нічога каштаваць, калі народ не атрымае магчымасці нармальна працаваць і зарабляць у сябе на радзіме. Аўтару бачыцца тут станоўчая роля федэратыўнага аб’яднання народаў Ідэль-Урала, бо так лягчэй будзе выжываць, дамовіўшыся падтрымліваць адзін аднаго. Суверэнныя нацыянальныя дзяржавы ўваходзяць у міждзяржаўнае аб’яднанне, дамаўляючыся вырашаць эканамічныя праблемы агульным кансэнсусам. Кіруючыя органы ўтвараюцца на ратацыйнай аснове. Размова павінна ісці аб банках, фінансах, інвестыцыях, гандлі і культурным абмене. Жыхары рэспублік Ідэль-Урала павінны адчуць эканамічныя рэформы на ўласным дабрабыце. Ён, як мінімум, не павінен абрушыцца ў цяжкі перыяд перамен.