З лап бурага мядзведзя ў кіпцюры да панды?

У выпадку станоўчага для Украіны выніку вайны якім ён можа быць для Расеі?

Вывучыўшы жаданні каланіяльных народаў РФ і магчымасці самой імперыі захавацца ў першародным выглядзе, можна прадказаць не вельмі добрыя шанцы кіраўніцтву РФ прапятляць паміж кропелек.

Як на такую ​​перспектыву глядзіць навакольны свет? Кожны па-свойму, і кожны спрабуе пабудаваць прагноз на свой лад. Але магчымы распад Расеі палохае амаль усіх: і ЗША, і Еўропу, і Кітай.

Амерыканцы баяцца некантралюемага распаўсюджвання ядзернай зброі і траплення яе ў рукі тэрарыстаў. Папракнуць “піндосаў” цяжка, бо гэта самая зброя ў Расеі размяшчаецца пад зямлёй, пад вадой, на зямлі, на вадзе, у паветры. І па ўсёй тэрыторыі краіны. З магчымым распадам РФ каму дастануцца ядзерныя арсеналы? 10-15-ці розным суб’ектам са слабым урадам, адсутнасцю магчымасцяў абслугоўваць гэтыя арсеналы, а яшчэ карумпаванымі сілавымі органамі і войскам? Выйсце са становішча знайсці, як заўсёды, можна, але амерыканцы прадбачаць на гэтым шляху такія цяжкасці і галаўны боль, што энтузіязму сітуацыя ў іх зусім не выклікае. Такую ж экзістэнцыйную небяспеку для ЗША ўяўляе і Кітай, які набраў сілу. А раптам далучыць далёкаўсходнія тэрыторыі РФ? А потым, паглынуўшы рэсурсную базу, магутны і хітры, верне сабе Тайвань! Такое істэблішмент ЗША ў самых страшных снах бачыць! Тады што – страта ўплыву ў Азіяцка-Ціхаакіянскім рэгіёне, катастрофа з транскантынентальным марскім гандлем, марскімі шляхамі, якія трапляюць пад кантроль ВМС КНР? Як следства – пагроза эканамічнаму росквіту і лідзіруючай ролі ЗША ў свеце? Не, толькі не гэта. Расею лепш пакуль зберагчы ці плыўна раздрабніць. Вельмі плаўна, каб усё заставалася пад кантролем.

Еўрапейцы на парад меркаваных на тэрыторыі РФ суверэнітэтаў глядзяць з такой жа асцярогай, плюс ім трэба гандляваць, кудысьці збываць свае тавары. Для гэтага ім патрэбная ўпэўненасць у палітыцы, цішыня і гарантаванасць выканання гандлёвых пагадненняў і своечасовага вяртання крэдытаў. Гэтага амерыканцы могуць здзейсніць за кошт вялізнага ўнутранага рынку, а еўрапейцам абавязкова патрэбны знешні рынак, інакш дабрабыт насельніцтва папаўзе ўніз. Да таго ж не трэба разлічваць, што ўзровень фінансавых рэсурсаў у насельніцтва новаўтвораных міжнародных суб’ектаў будзе адразу пасля развалу РФ вельмі высокім. Значыць, патэнцыйныя пакупнікі з іх не асабліва … У Старой Еўропы вынік такі ж самы – плаўны, кантраляваны працэс паслаблення, а не разбурэння.

Кітай у выпадку распаду “імперыі расейцаў”, верагодна, далучыць тэрыторыі, адабраныя ў ХІХ стагоддзі царом Аляксандрам ІІ. Сёння Кітай прэтэндуе, перш за ўсё, на Амурскую вобласць, Яўрэйскую аўтаномную вобласць, поўдзень Хабараўскага краю, Прыморскі край, Рэспубліку Тува, а такама часткі Забайкальскага краю і Бураціі.

Момант слабасці або распаду Расеі для КНР – станоўчы момант. Але зноў жа праблема гандлю, экспарту сваіх тавараў у Расею можа стрымліваць экспансіянісцкія памкненні Кітая. Бо і цяперашняя стратэгія кітайскай тэрытарыяльнай экспансіі на Расею прыносіць КНР вялізныя прыбыткі. Цяпер мірны “захоп” Расеі рэалізуецца па трох напрамках: КНР атрымлівае расейскія тэрыторыі ў якасці “бязвыплатных падарункаў” ад ліслівай Масквы; у выглядзе доўгатэрміновай арэнды (хтосьці верыць, што кітайцы гэтыя землі вернуць?) расейскіх тэрыторый (на канец 2020 года 5 мільёнаў гектараў – тэрмінам ад 49 да 70 гадоў); пранікненне ў рэгіянальныя органы ўлады па карупцыйных каналах.

Цалкам магчыма, што і кітайцы захочуць далей выкарыстоўваць “расейскага мядзведзя” ў якасці донара жоўці з ужыўленай трубачкай. Для кітайскіх лячэбных мэт. У іх такі прыём ужо добра на рэальных мядзведзях адпрацаваны. Можна распаўсюджваць прыёмчык і на мядзведзяў фігуральных.

У чым мараль выказаных разваг для суб’ектаў РФ, якія змагаюцца за незалежнасць?

Існуе рэальная небяспека ў выніку барацьбы за нацыянальны суверэнітэт, каб трапіць у арбіту прыцягнення Кітая. Знаходзіцца побач з магутным цэнтрам прыцягнення смяротна небяспечна. З астраноміі вядома, што малыя аб’екты рана ці позна прыцягваюцца больш масіўным целам, ці ж іх разрывае. Шчыра скажу, сумнеўная радасць!

Тут варта ўлічыць, што кітайцы з іх пяцітысячагадовай культурай і гісторыяй дзяржаўнасці жывуць інтарэсамі імперыі і нацыі, сябе лічаць абранымі, а ўсіх суседзяў – варварамі. З залежнымі народамі не панькаюцца, мусульмане-уйгуры таму прыкладам. На ўсе заўвагі аб невыкананні правоў чалавека ў Сіньцзян-Уйгурскім аўтаномным раёне адказваюць: мы да вас не лезем, і вы не ўмешвайцеся ў нашы ўнутраныя справы. І ўвогуле мы ўйгурам толькі лепш робім, калі ў лагерах перавыхоўваем.

Аўтар бачыць аптымальны шлях станаўлення новых постімперскіх суб’ектаў на тэрыторыі РФ праз стварэнне Аб’яднання (Федэрацыі, Канфедэрацыі) Ідэль-Урал. Калі народам Татарстана, Башкартастана, Чувашыі, Удмуртыі, Марый Эл і Эрзяна-Макшаніі ўдасца дамовіцца аб стварэнні такога аб’яднання, то шанцаў існаваць на роўных з іншымі суседзямі прыкметна дабавіцца. Ёсць падставы прагназаваць, што такое аб’яднанне будзе сустрэта на сусветнай арэне з цеплынёй і разуменнем. Многія краіны захочуць падтрымліваць адносіны з утварэннямі, якія здолелі прадэманстраваць свету не вузкі нацыянальна-правінцыйны, а рэалістычны прагрэсіўны погляд на ўласную будучыню. Гэта дасць нам сто ачкоў форы ў вырашэнні цяжкіх пытанняў палітыкі і эканомікі! Нам тады з радасцю дапамогуць і еўрапейцы, і амерыканцы, і нават кітайцы. Зразумела, у аснове Аб’яднання павінен ляжаць суверэнітэт нацыянальных дзяржаўных утварэнняў, а федэрацыя (канфедэрацыя) пасля! Але важна не забуксаваць на пытаннях вузканацыянальных і балючых, не затрымацца на месцы, высвятляючы, хто каму больш павінен. Інакш або загразнем у такой валтузні на фоне беднасці і хаосу, або апынемся ў бедных сваяках… добра, калі ў ЗША з ЕС. А калі нам вызначаць месца ў адсталых раёнах “Недакітая” з перспектывай пераробкі ў “сапраўдных ханьцаў” у працоўных лагерах КНР?