Што не так з рэцэптам дэкаланізацыі ад рускага ліберала

Відэа вядомага расейскага публіцыста Міхаіла Пажарскага аб дэкаланізацыі можна расцэньваць як спосаб пачаць публічную дыскусію на гэтую тэму, але калі расейцам тэзісы Пажарскага могуць спадабацца, то прадстаўнікі карэнных народаў цяперашняй РФ маюць што сказаць пра гэта.

Як, напрыклад, выказаліся на Тэлеграм-канале «Fikerdәşlek | Аднадумства».

У выніку мы наступаем на адны і тыя ж граблі трыста разоў: расейскія лібералы блытаюць саслоўны прыгнёт з каланіялізмам, няўмела жанглюючы апошнім (спасылаючыся на адну і тую ж кнігу Эткінда, якая створана менавіта з мэтай такога змешвання). Саслоўныя практыкі, уключаючы прыгон, існавалі не толькі ў Расеі — нягледзячы на ​​тое, у Расеі яны згладжваліся, можна сказаць, больш доўга, і былі больш вострымі.

У той жа час каланіялізм — гэта яшчэ і пэўная мова апісання і ўзаемаадносін. Дык вось ва ўзаемаадносінах з каланізаванымі народамі — мусульманамі і азіятамі — каланіяльная руская адміністрацыя літаральна капіявала заходнія практыкі апісання, расізму, месіянізму, робячы гэта з гонарам і цалкам адкрыта. Літаратуры каланіяльных аўтараў нам пакінута шмат, я сам не спецыяліст у гэтай тэме, для цікавасці можна параўнаць, напрыклад, працы Агафангела Крымскага з апісаннямі народаў брытанскімі каланіяльнымі аўтарамі.

Пры гэтым у самім відэа гэтаму была нададзена роўна адна прапанова «так, Расея каланізавала іншыя народы таксама, але ў цэлым на ўскраінах жылося лепш, чым у цэнтры, бо ў рускіх на рускай поўначы жылося вольна». Лепш каму? Чаркесам?

Так, дзіця-працаўнік на лонданскай мануфактуры не было асноўным бенефіцыярам і цікавасцю каланіялізму. Роўна як і Іван не быў асноўным бенефіцыярам каланіялізму рускага, хоць і часцяком быў рады засяліць тэрыторыі, засвоеныя адабраныя ў мясцовага насельніцтва. Але яго адрознівала адданасць і ідэнтыфікацыя сябе з каланіяльным наратывам — роўна як і самой Расейскай Дзяржавай. Ён быў сапраўды народам, які ўтварае дзяржаву. Гэта значыць народ, які ўтварыў цела Гасудара, аддаўшы таму свае свабоды ў абмен на ідэю самой дзяржавы. І варта аддзяляць саслоўную мову ад мовы каланіяльнай.

Хаця і зразумела, у чым зацікаўлены рускія лібералы і навошта гэта робіцца. Не хочацца насамрэч даставаць контурныя карты і задавацца контурнымі пытаннямі, за якімі — адказнасць.

Але мы павінны задацца гэтымі пытаннямі самі, таму што за імі — наша аўтэнтычнасць як палітычных суб’ектаў.