«Імперыя наносіць зваротны ўдар»: новая атака ваенкамаў

«Імперыя наносіць зваротны ўдар»: новая атака ваенкамаў

Асноўнай зброяй Крамля заўсёды было адно і тое ж: бяздушнасць і жорсткасць у адносінах да ўласных грамадзян наогул, і да салдат у прыватнасці. Тое самае стаўленне, што стагоддзямі вызнавалі і абвяшчалі яго палкаводцы: «Бабы яшчэ нараджаюць!».

Палявыя ваенкаматы (сёння мы бачым такія ж на мяжы з Грузіяй і Казахстанам, толькі называюць іх «мабільнымі») у гады Другой сусветнай вайны былі магутным інструментам папаўнення арміі. Савецкая ўлада за гады вайны двойчы здрадзіла грамадзянам сваёй краіны. Першы раз – кінуўшы іх без абароны перад надыходзячымі гітлераўскімі войскамі ў 1941 г. А другі раз у 1943 г., абвясціўшы тых, хто змог выжыць ва ўмовах акупацыі, здраднікамі, падазраванымі ў супрацоўніцтве з немцамі. У вызваленыя вёскі заходзілі падраздзяленні Савецкай арміі, і сярод гэтых падраздзяленняў абавязкова было тое, якое займаецца ўлікам і дакументаваннем усіх асоб мужчынскага полу прызыўнога ўзросту. З набраных тут жа фармаваліся ўдарныя злучэнні для прарываў фронта на зададзеным участку. Гэтых няшчасных хлопцаў нават не пераапраналі ў вайсковую ўніформу – не было сэнсу. Так і кідалі ў атаку ў чорных сельскіх скрутках. Я раней не мог зразумець, пра каго ўкраінцы гавораць «чарнасвітнікі» (скрутка – куртка, бушлат). Аб якіх світах, чыіх світах ідзе гаворка? Ці гэта яны аб скрутках – рукапісах? Аказалася, гэта імя тых, каго не шкада паслаць на забой, але каму шкада даць форменны шынель. Страты сярод гэтых «чарнасвіткавых салдат» былі страшныя для агульнапрынятай стратэгіі і тактыкі вядзення вайны, але прымальныя для военачальнікаў расейскай вайсковай школы.

Гады ідуць, але ў Расеі, па сутнасці, нічога не мяняецца. Усе «радавыя траўмы народа», як ні імкніцеся схаваць, вылазяць вонкі пры першым жа ўскладненні сітуацыі. Вось і сёння татарскіх, башкірскіх, чувашскіх, марыйскіх і эрзянскіх хлопцаў сапраўды гэтак жа гоняць на забой, не лічачыся са стратамі, як і восемдзесят гадоў таму. Гоняць, прыносячы ў ахвяру ілюзорным ідэям вар’ята крамлёўскага Напалеона з палаты № 6 Расейскага Федэральнага дурдома.

«Укранацысты хочуць нас знішчыць, растаптаць памяць дзядоў, якія дайшлі да Берліна! Яны мараць заваяваць Кармаскалы і Аксубаева, зрабіць нас еўрапейцамі і прымусіць да аднаполых шлюбаў!»

Глупства, вы скажаце? Так, лухта, у якую вераць не больш за 20% мабілізаваных. Астатнія пагардліва плююцца, нехта смяецца. Але ж ідуць служыць! Ідуць! Не вераць, што можна сёння выправіць становішча, змяніўшы ўладу ў сваіх рэспубліках. Што можна мірна жыць для сваёй краіны, не захопліваць чужой тэрыторыі, не забіваць нявінных і не гінуць самім. «Можа, не заб’юць, выжыву, вярнуся – і ўсё будзе па-ранейшаму. А калі я адмоўлюся, дык тады турма, ганьба. Куды ісці, як жыць, не хавацца ж да канца дзён!

Але пакуль улада больш дзейнічае нахрапам, чым ужывае сілу закону. Бо ўзбуджаных крымінальных спраў «за ўхіленне» не так ужо і шмат, дакладней – адзінкі. Затое ёсць шмат прэцэдэнтаў, калі, «наехаўшы» на мужчыну, ваенкаматы ў выніку выпісваюць штраф у 3000 рублёў і гэтым абмяжоўваюцца. Мабілізацыйная машына не спраўляецца з працай, моцна прабуксоўвае, часам зусім глухне. Таму галоўнае для яе – адрапартаваць, а там пабачым! Цяпер не да пракурорска-судовай цягамоціны, трэба гнаць вал і даваць план. Бо яна працуе не на канчатковы вынік, а на справаздачнасць. Ваенкаматаўскі механізм заняты адловам расейскіх мужчын у мілітарысцкія сеткі з шырокімі ячэйкамі, праз якія можна праслізнуць і пазбегнуць адпраўкі ў акопы. Можна застацца ў жывых! Як распавёў адзін хлопец з Краснаярска, якога хацелі прыцягнуць у шэрагі УС РФ: «Я заявіў ваенкаму, што ў мяне маці – украінка, і што я не магу ехаць забіваць кагосьці ва Украіне, мне ўкраінцы не ворагі! Позву не вазьму!» Вось так узяў і адкрыта сказаў. І што? Яго аштрафавалі і адпусцілі.

На кадрах мілітарысцкай хронікі з прызыўных пунктаў, якія апанавалі Тэлеграм-каналы, мы за апошні час чаго толькі не ўбачылі, якіх толькі немых сцэн не наглядзеліся: і соплі, і крыкі, і праклёны, і п’яныя песні з танцамі… Раней пра такое ў народзе казалі: «П’янка, хуліганка і бардак!». Але ідуць натоўпам да аўтобусаў, якія вязуць іх у змрочную невядомасць. А той краснаярскі хлопец проста патлумачыў, што не можа ехаць забіваць украінцаў і позву не возьме. І яго не пасадзілі за краты. Вы скажаце, што ніхто не можа гарантаваць, паўторнага выкліку праз некаторы час. І тады ўжо пачнуць па-сур’ёзнаму. А я скажу, што гэта яшчэ невядома калі будзе. І ці будзе ўвогуле? За гэты час сёй-той з тых, хто прамаўчаў і пакорліва паехаў на вайну, ужо будзе валяцца бяздыханым целам на ўкраінскім полі або вернецца дадому калекай на ўсё астатняе жыццё. Так што ёсць сэнс паспрабаваць адсядзецца.

Хлопцы, не смяшыце людзей, не спрабуйце, маючы медыцынскія супрацьпаказанні, прыходзіць па позве ў РВК і даказваць ваенкаму, што адбылася памылка. Адразу ж заграбуць – гэта заканамерна ў цяперашняй мабілізацыйнай кампаніі. «Валі кулём, пасля разбяром!» Калі хтосьці з тых, хто атрымаў позвы і з’явіўся ў прызыўны пункт і вярнуўся, то гэта яшчэ адзін доказ блытаніны і мітусні ў арганізацыі працы РВК. Калі молах вайны не можа праглынуць усё, што адкусіў, частку адкушанага можа выбляваць. Але апетыт у яго не прападзе ніколі. Мэта ў нашага прэзідэнта і міфічнага Молаха падобная: хапай усіх, да каго дацягнешся, кідай без падрыхтоўкі на затыканне дзір на фронце, інакш можа наступіць страшны канец. У Пуціна стан блізкі да істэрыкі, трэба ратаваць уласны азадак, хто ж пры такім раскладзе будзе ў тонкасцях разбірацца?

Корреспондент

Leave a Reply