Аляксандр ІІ Навальны ці Рамзан Джугашвілі?

Многія аглядальнікі-міжнароднікі выказваюць думку, што ў выпадку ваеннай паразы Расеі ва Украіне і наступнага перыяду нестабільнасці з перспектывай верагоднага развалу РФ, да ўлады ў краіне могуць прыйсці зусім не лібералы-імперцы, а яшчэ больш ашалелыя шавіністы з адкрыта фашысцкімі поглядамі. Пры гэтым разглядаецца варыянт сыходу Пуціна ў цень і вылучэнне на ролю Збавіцеля Айчыны Рамзана Кадырава. Малаверагодна? Няхай так, але скажыце, хто зможа нешта запярэчыць, калі сілавікі на чале з напалоханым Пуціным захочуць такім шляхам захаваць сваю краіну-кармушку? На ролю ката ўсяе Русі кандыдат цалкам падыходзіць, і гатоў асабістыя гарантыі даць. Чачэнцы слова трымаць умеюць.

Уявім сабе, Кадыраў-цар перацягвае ў Маскву ўсю Чачню (а тое, што жыхары Чачні ўсё, як адзін, нягледзячы на ​​палітычную афарбоўку, падтрымаюць земляка, можна не сумнявацца). “Навесці парадак” Рамзан Ахматовіч здолее. Нязгодным не тое што рот заткне – язык адрэжа. На фронт пагоніць усіх без выключэння, вайна зацягнецца надоўга. І гэта выдатная падстава толькі ўзмацняць жорсткасць рэжыму, падшукваць саюзнікаў і ствараць новыя кааліцыі з такімі ж краінамі-парыямі. Гуляць у абраную гульню можна вельмі доўга, запас трываласці захоўваецца.

Вось і будзе валадарыць такі сабе абноўлены Сталін, па якім і цяпер плача палова Расеі. Яны яшчэ і радавацца будуць. Дарэчы, падтрымку ён можа чэрпаць і сярод мусульманскай абшчыны Расеі, частка якой здолее (каго абяцанкамі будаўніцтва Вялікага Халіфата, каго выдатным кар’ерным узлётам, каго пагрозамі і жорсткасцю, каго банальна грашыма) схіліць на свой бок. Расейцам будзе адведзена дэкаратыўная роля “тытульнай нацыі”, а фактычна іх пакінуць тымі ж рабамі, што яны і зараз ёсць. Самых хартоў з тых, хто называе сябе расейцамі, проста знішчаць або зламаюць, інтэлігенцыю “замятуць пад дыван”, адправіўшы ў “лагеры перавыхавання”. Увогуле ўсё стане развівацца па тым жа шляху, што і заўсёды было на Расеі, але толькі цвярдзей, бескампрамісней і без аглядкі. Я б нават сказаў, ліха і малайцавата (каўказцы любяць сябе паказаць, прад’явіць публіцы доблесць і геройства) надоўга паставяць Расею-матухну ракам.

Так што імперац-ліберал Навальны і но паплечнікі – гэта не самы дрэнны выбар. З ім можна абмаўляць праблемныя кірункі палітыкі. У выпадку нязгоды – апеляваць да міжнародных аўтарытэтаў, падаваць у міжнародныя суды, прыцягваць на свой бок прагрэсіўных палітыкаў-расейцаў. Варта спадзявацца, што пры лібералах стануць хоць колькі прыслухоўвацца да меркавання нязгодных. Хоць колькі-небудзь наблізяць працэдуру выбараў да ўстояных міжнародных стандартаў, а суды – да прынцыпаў непадкупнасці і справядлівасці. З’явіцца надзея на пробліскі сапраўднага самакіравання на месцах, а ў перспектыве – заяўка на развіццё сапраўднай дэмакратыі. Мае здагадкі будуюцца на дапушчэнні магчымасці “пралангаванага распаду імперыі”, дзе працэсы не, не трансфармацыі, а менавіта распаду будуць падточваць асновы на працягу шэрагу гадоў. Дзе нацыянальныя ўтварэнні стануць адкусваць ад пірага імперскага суверэнітэту па частках, выгрызаючы права на самастойнае жыццё, як гэта было з Брытанскай імперыяй.

Але ў нашым выпадку трэба памятаць галоўнае: гіпатэтычная ліберальная РФ – гэта ўсё роўна не Вялікабрытанія.

Расейскаму рабу, як імперскаму падмурку, для таго, каб утрымацца ад самараспаду, патрэбен міф аб велічы, інакш, прачнуўшыся аднойчы раніцай і не знайшоўшы вакол сябе Вялікай Расеі, ад перспектывы бессэнсоўнага і нікчэмнага існавання яму хоць аб сцяну галаву расшыбі!

Таму нават ліберальныя імперцы наўрад ці пойдуць брытанскім шляхам і добраахвотна аддадуць права на самавызначэнне каланіяльным народам. Хутчэй за будуць эвалюцыянаваць або ў бок фашызму, або ў бок распаду.

Аб другім, кадыраўскім, варыянце і думаць не жадаецца. Гэта ўвасоблены ў рэальнасць кашмарны сон, хоць як альтэрнатыва распаду Вялікай Расеі можа шматлікіх вялікароскіх рабоў задаволіць.

Магчыма, паважаны чытач, вам абодва варыянты не даспадобы. Што і казаць, мне яны таксама мала падабаюцца. Таму абмоўлюся – прапанаваныя да разгляду варыянты развіцця падзей – толькі падстава для аналізу сітуацыі ў РФ напярэдадні магчымых змен. Будучыня ж нацыянальных утварэнняў у цяперашнім складзе нашай краіны залежыць у значнай меры ад нашай з вамі актыўнасці. Адчыняецца акно магчымасцяў. Сінхронны, моцны выступ са злабадзённымі патрабаваннямі ў такі момант мае больш шанцаў быць пачутым. У выпадку ж глухаты ўлады да пастаўленых вострых пытанняў актыўная частка насельніцтва рэспублікі, якая змагаецца, атрымлівае магчымасць разам з народам рэалізаваць сваё права змяняць дзяржаўны лад, форму праўлення і палітычны рэжым у рэспубліцы, вырашаць пытанне аб уступленні / не ўступленні ў міждзяржаўныя аб’яднанне і інш.

Калі момант будзе ўпушчаны, то, баюся, варта разглядаць верагоднасць жыцця ва ўмовах Цёмнай імперыі.

Нам толькі здаецца, што мы ўжо знаёмыя з усімі формамі фашызму. Насамрэч для чалавеканенавісніцкай творчасці тут яшчэ ўдосталь прастору.

Таму не празявайце момант, землякі. І галоўнае! Спыніце дробязныя разборкі! Узгадайце, як Сталін увесь Каўказ “памірыў”, усе адразу адзін аднаго абдымаць кінуліся, хаця працягвалі ўпотай дзьмуцца і злавацца. Ад такога “міру” да гэтага часу ўсім адно гора, але пад пагрозай калымскага канцлагера і не на такое пагодзішся.

Таму: чакаем, рыхтуемся, змагаемся і аб’ядноўваемся!