Аб нашых прэтэнзіях да Украіны і ўкраінцаў

Нядаўна нас моцна здзівіў пост паважанага Ленара Міфтахныкы. Аўтар сцвярджае, што Украіна аказалася ў цяперашнім становішчы не выпадкова і таксама нясе сваю частку адказнасці праз тое, што адбылося з ёй, а патрабаваць з іншых больш чым яны могуць прапанаваць, не мае маральнага права. Далей аўтар аналізуе памылкі ўкраінцаў і робіць выснову – ваяваць за Украіну татарам гэтак жа шкодна, як і за Расею.

Пакінем за дужкамі, што падобнага роду публікацыі – якраз тое, што «неабходна» татарам напярэдадні магчымага разгляду ў Вярхоўнай Радзе праекту пастановы «Аб прызнанні дзяржаўнага суверэнітэту і незалежнасці Татарстана».

Здзіўляе сам прапанаваны аўтарам падыход: нас пакрыўдзілі, нам усе навокал павінны. У сувязі з чым хочацца прайсціся па кожным сцвярджэнні Ленара з пункту гледжання Realpolitik, а не эмоцый. Такім чынам.

1. Украінцы кіравалі Расейскай імперыяй нароўні з рускімі.

👉🏻 Бясспрэчна. Гэта так – ганебныя старонкі каланіяльнага мінулага. Сярод украінцаў нямала манкуртаў-прыстасаванцаў, у прыватнасці на розных пасадах ва ўрадзе РФ. Аль-хамду лі-Ллях, з намі ўсё не так.

2. 1991–1994 гг. з дапамогай расейскіх войскаў Арменія акупіравала тэрыторыю Азербайджана. Азербайджан чакаў дапамогі. Украіна зрабіла выгляд, што гэта яе не датычыць.

👉🏻 Украіна зрабіла не больш і не менш, чым усе астатнія постсавецкія краіны – не прызнала анексію азербайджанскіх тэрыторый. Былі нейкія прыклады актыўнага ўмяшання хаця б ад суседзяў Азербайджана па каспійскім басейне?

3. 1992 г. – узброены канфлікт у Прыднястроўі. Расейскія войскі аказалі дапамогу сепаратыстам і гэта прывяло да страты часткі малдаўскай тэрыторыі. Украіна аказала дапамогу не Малдове, а Расеі. Украіна дала Расеі не толькі транспартны калідор, але і пачала выдаваць свае пашпарты жыхарам Прыднястроўя.

👉🏻 Украіна сапраўды не дапамагла Малдове. Гэта факт. Хаця і не прызнала анексіі малдаўскіх тэрыторый.

4. 1994–2000 гг. увесь свет з уздрыгам сачыў за падзеямі ў Чачні. З Украіны прыйшоў хаця б адзін грузавік з гуманітарнай дапамогай туды?

👉🏻 Прыйшоў, і не адзін. На гэтую тэму ёсць кінахронікі з ЧРІ. Больш за тое – украінцы з’яўляюцца адным з нямногіх народаў, які змог сфарміраваць добраахвотніцкае падраздзяленне для ўдзелу ў баявых дзеяннях на баку ЧРІ. У рэальнасці гэтае падраздзяленне было занадта малым, і ніяк не магло паўплываць на ход падзей. Аднак гэта не прымяншае таго факта, што сярод украінскіх добраахвотнікаў ёсць два байцы, удастоеныя Ордэна «Къоман Турпал» – які ўручаюць выключна за смеласць на палях бітваў. Сюды ж можна дадаць нелегальнае лячэнне параненых байцоў падполля ва Украіне, эвакуацыю ўдавы прэзідэнта ЧРІ Алы Дудаевай менавіта ва Украіну. Падкажыце, колькі падраздзяленняў адправілі іншыя народы, у прыватнасці мусульманскія, на вайну ў ЧРІ? Колькі кавалераў «Къоман Турпал» сярод татараў, башкір, чувашаў? Дзіўна чуць такія прэтэнзіі да ўкраінцаў менавіта ад татараў, а не ад чачэнцаў.

  5. 2008 г. расейскія войскі ўвайшлі ў Грузію. І зноў ніхто не пачуў пазіцыю Украіны.

👉🏻 Прэзідэнты Украіны, Польшчы, Літвы, Латвіі і Эстоніі прыляцелі ў Тбілісі ў жніўні 2008. Падкажыце, можа мы нешта прапусцілі і былі прыклады іншай, больш дзейснай падтрымкі Грузіі з боку іншых дзяржаў? Дарэчы ўкраінцы, зноў жа, – адны з нямногіх, хто ваяваў ў так званую Абхазскую вайну на баку Грузіі, сярод іх ёсць загінуўшыя ў Грузіі і ўзнагароджаныя вышэйшымі ўзнагародамі Грузіі.

Тут хацелася б закрануць дзве тэмы:

🔹Што мы можам прапанаваць?

🔹Што нам рабіць?

Па першым пункце.

Ці сапраўды мы думаем, што Украіна чакае ад нас паўстання? Мы рэальна верым, што перамогі Украіны неяк залежаць ад татарскага нацыянальнага руху і нашага імкнення да незалежнасці? Складваецца ўражанне, што незалежны Татарстан патрэбен украінцам больш, чым татарам. Гэта сапраўды тое, што мы жадаем давесці ўкраінцам?

Па другім пункце. Барацьба за незалежнасць – ірацыянальнае жаданне. Гэта мара, для рэалізацыі якой народ гатовы аддаць усе свае сілы, усяго сябе. Толькі так. Сцяпан Бандэра, АУН і УПА – гэта не пра рацыянальны разлік. Гэта пра барацьбу купкі фанатыкаў, якія ў выніку гінуць у баях, ад рук забойцаў або паміраюць у савецкіх турмах і на катаргах. Тое ж датычыцца лясных братоў у Балтыйскіх дзяржавах. Тое ж тычыцца польскай Арміі Краёвай і многіх іншых.

Украінскія нацыяналісты на працягу ўсёй сваёй гісторыі шукалі магчымасць, дзе б паваяваць супраць Расеі, дзе б атрымаць баявы досвед для сваіх байцоў: ад украінскіх падраздзяленняў у Іспаніі і Фінляндыі да Чачэнскай Рэспублікі Ічкерыі. Гэта і ёсць шлях да незалежнасці – шлях, які праклала групка фанатыкаў, бязмежна адданых сваёй мары аб украінскай дзяржаве.

 Ці сапраўды мы думаем, што Украіна чакае ад нас паўстання? Мы рэальна верым, што перамогі Украіны неяк залежаць ад татарскага нацыянальнага руху і нашага імкнення да незалежнасці? Складваецца ўражанне, што незалежны Татарстан патрэбен украінцам больш, чым татарам. Гэта сапраўды тое, што мы жадаем давесці ўкраінцам?Паважаюць толькі моцных, паважаюць змагароў. Ім дапамагаюць. Дапамагаюць менавіта хлопцам з яйкамі, а не тым, у каго цудоўныя пісьменнікі і слаўная гісторыя 500-гадовай даўніны. Украінцам дапамагаюць не таму, што яны хрысціяне, славяне, на мяжы з НАТА – а таму што яны аказалі жорсткі супраціў.

Калі б Украіна здалася або хутка прайграла зімой гэтага года – не было б ніякай ваенна-тэхнічнай дапамогі. Не дапамагло б ні яе хрысціянства, ні славянскія карані. Прабачце, зноў жа, украінцаў выратавалі іх сталёвыя яйкі і характар ​​ваяроў – уся астатняя дапамога, вельмі важная дапамога – следства валявых якасцяў.

Калі мы, татары, прымем філасофію «не патрабуйце ад нас немагчымага» – мы ніколі не атрымаем незалежнасці. Ніколі. Гэта філасофія паражэнцаў.

Цікавы прыклад Беларусі. Рэальнай антылукашэнкаўскай сілай, на думку многіх, з’яўляецца не законна абраная прэзідэнтам Святлана Ціханоўская, а беларускі добраахвотніцкі полк імя Кастуся Каліноўскага ў складзе УСУ. Стаўку ў антыдыктатарскай барацьбе з Бацькам робяць менавіта на беларускіх добраахвотнікаў УСУ.

Чаму Украіна першай прымае пастанову менавіта па ЧРІ? Па тых жа прычынах.