8 месяцаў вялікага руZZкага цемрашальства

8 месяцаў вялікага руZZкага цемрашальства

Сёння ў рашыстаў юбілейная дата — 8 месяцаў поўнамаштабнай агрэсіі супраць Украіны, дзе яны забіваюць, катуюць, рабуюць, гвалцяць, руйнуюць гарады. Яны гэты юбілей радасна адзначаюць, ганарачыся ўсім зробленымі ваеннымі злачынствамі, і «ніхто не можа гэта спыніць».

І іх зусім не засмучае, што за гэты час яны паспелі страціць амаль 70 тысяч салдат, больш за 5 тысяч баявых машын, 3 тысячы танкаў, 520 верталётаў/самалётаў і нават 16 караблёў.

Не засмучае таму, што яны свае страты асабліва не лічаць, бо «для Расеі няма непрымальных страт», як сказаў адзін крамлёўскі прапагандыст.

Каму цікава, колькі там загінула салдат, калі гэтая вайна як падарунак нябёсаў для імперыі — акрамя магчымасці зарабіць на распілу ваенных бюджэтаў, захапіць новыя тэрыторыі, новых рабоў і рэсурсы, ёсць яшчэ магчымасць утылізаваць тых, хто не падыходзіць пад высокія стандарты звышдзяржавы па расавых, ідэалагічных, рэлігійных прычынах, а таксама пазбавіцца ад лішку «паразітуючага на бюджэтных сродках» ніжэйшага сацыяльнага класа і крымінальных элементаў?

Аднак «калос на гліняных нагах» сутыкнуўся з «нечакана» моцным супрацівам украінцаў, з «нечакана» рэальным войскам Украіны, з «нечакана» вялікай падтрымкай Украіны ад сусветнай супольнасці і з «нечакана» слабой і раскрадаванай уласнай арміяй.

Вядома — спачатку ў імперыі былі моцныя, добра навучаныя (хай нават і па старых падручніках) падраздзяленні з добрай тэхнікай і з даволі-такі высокай матывацыяй. Але з прычыны бяздарнасці вышэйшага кіраўніцтва і недаацэнцы ўкраінскай арміі, а таксама няўліку непрымання мясцовым насельніцтвам акупацыйных войскаў — гэтыя ўсе, так бы мовіць, «элітныя» падраздзяленні былі выдаткаваныя марна і вельмі хутка скончыліся, і прыйшлося перайсці да набору ўсіх запар, імкнучыся пры гэтым пабольш набраць войскі не з прадстаўнікоў «тытульнай нацыі», а з тых, ад каго трэба пазбавіцца ў першую чаргу. Хто «перашкаджае» імперыі развівацца, хто «пагражае» ёй сепаратызмам? Цалкам відавочна, што трэба зачысціць усе «няшчасныя» рэгіёны ад актыўнага карэннага насельніцтва і засяліць на гэтае месца больш лаяльных да цэнтральнай улады.

Разам са стратай баяздольных войскаў, стаў знікаць і страх васалаў і марыянетак Крамля перад сваім сюзерэнам, які аслабеў і страціў усякі прэстыж:

🔘 «няўдзячны» за свой трон казахскі дыктатар Такаеў узяў курс на манеўраванне паміж НАТА і Кітаем, усяк дэманструючы сваю пагарду да Масковіі;

🔘неверагодна «нахабны» дыктатар Таджыкістана просіць ставіцца да сваёй краіны як да раўнапраўнага партнёра і пры гэтым адмаўляецца дапамагаць у вайне, хоць па паперках АДКБ быццам абавязаны;

🔘Арменія і Азербайджан, чый канфлікт дзесяцігоддзямі Крэмль падтрымліваў і імкнуўся ўсё больш развіваць, «раптоўна», адразу пры паслабленні Крамля, падпісваюць мірную дамову і ўзаемна прызнаюць межы адзін аднаго, чым пазбаўляюць імперыю чарговага пункту ўплыву на Каўказе і «згладжваюць» вялікі рынак збыту зброі ў рэгіёне.

Апроч усяго вышэйпералічанага, за гэтыя 8 месяцаў імперыя паспела заслужыць увядзенне супраць сябе неверагоднай колькасці міжнародных санкцый, якой яшчэ не было ў сусветнай гісторыі, і адначасова з гэтым давесці ўвесь свет да той «кропкі кіпення», у якой розныя краіны пачалі спаборнічаць адна з адной не ў тым, хто лепш «уціхамірыць» Масковію на перамовах, а ў тым, хто больш і хутчэй паставіць зброю Украіне.

Усе гэтыя падзеі не маглі не адбіцца на самой імперыі. Унутры яе паступова нарастаюць мяцежныя сілы — хтосьці хоча змену ўлады, хтосьці развал самой імперыі. У рэшце рэшт гэта прывядзе да гібелі імперыі, але пакуль яшчэ для гэтага рана. Яшчэ няма той колькасці ахвяр і тых маштабаў паражэнняў (прынамсі, усведамлення маштабаў паражэнняў), пры якіх большасць насельніцтва імперыі пачне свой бессэнсоўны і бязлітасны бунт, падчас якога важна не пазяхаць і накіроўваць гэтую бунтуючую масу ў патрэбнае рэчышча для хутчэйшай дэзінтэграцыі фашысцкай дзяржавы.

Корреспондент

Leave a Reply