8 maanden van groot Russisch obscurantisme

8 maanden van groot Russisch obscurantisme

Vandaag hebben de Rashisten een verjaardag – 8 maanden van grootschalige agressie tegen Oekraïne, waar ze moorden, martelen, roven, verkrachten, steden vernietigen. Ze vieren deze verjaardag met vreugde, trots op alle oorlogsmisdaden die ze hebben begaan, en “niemand kan het stoppen”.

En ze zijn er helemaal niet rouwig om dat ze in die tijd bijna 70 duizend soldaten, meer dan 5 duizend gevechtsvoertuigen, 3 duizend tanks, 520 helikopters/vliegtuigen en zelfs 16 schepen hebben verloren.

Het is niet triest omdat zij hun verliezen niet echt tellen – per slot van rekening “zijn er voor Rusland geen onaanvaardbare verliezen”, zoals een propagandist van het Kremlin zei.

Wat maakt het uit hoeveel soldaten daar gestorven zijn, als deze oorlog als een geschenk uit de hemel is voor het imperium – afgezien van de mogelijkheid om geld te verdienen aan het plunderen van militaire budgetten, om nieuwe gebieden, nieuwe slaven en grondstoffen in beslag te nemen, is er ook de mogelijkheid om zich te ontdoen van degenen die op raciale, ideologische of religieuze gronden niet voldoen aan de hoge normen van de superstaat, en zich te ontdoen van het overschot van de “budget-parasitaire” lagere sociale klasse en criminele elementen?

De “kolos op lemen voeten” werd echter geconfronteerd met een “onverwacht” sterk verzet van de Oekraïners, een “onverwacht” echt Oekraïens leger, een “onverwacht” grote steun van de wereldgemeenschap voor Oekraïne en een “onverwacht” zwak en geplunderd Oekraïens leger.

Ja, natuurlijk – in het begin had het rijk sterke, goed getrainde (zelfs als ze uit oude leerboeken kwamen) eenheden met een goede uitrusting en met een vrij hoge motivatie. Maar door de middelmatigheid van de hoogste leiding en de onderschatting van het Oekraïense leger, en doordat geen rekening werd gehouden met de afwijzing van de plaatselijke bevolking van de bezettingstroepen – werden al deze, om zo te zeggen, “elite”-eenheden verspild en zeer snel opgebruikt. Wie “belemmert” de ontwikkeling van het rijk, wie “bedreigt” het met separatisme? Het ligt voor de hand dat alle “achtergestelde” regio’s worden gezuiverd van de actieve inheemse bevolking en dat degenen die loyaler zijn aan de centrale regering zich in hun plaats vestigen.

Samen met het verlies van gevechtsklare troepen begon de angst van de vazallen en marionetten van het Kremlin voor hun verzwakte suzerein, die alle prestige heeft verloren, te verdwijnen:

🔘 “ondankbaar” voor zijn troon is de Kazachse dictator Tokajev gaan manoeuvreren tussen de NAVO en China, waarbij hij op alle mogelijke manieren zijn minachting voor Moskou toont;

🔘 De ongelooflijk “brutale” dictator van Tadzjikistan vraagt zijn land te behandelen als een gelijkwaardige partner, en weigert tegelijkertijd te helpen in de oorlog, hoewel op papieren CSTO verondersteld wordt dat te doen;

🔘 Armenië en Azerbeidzjan, wier conflict het Kremlin decennialang heeft gesteund en steeds verder heeft trachten te ontwikkelen, tekenen “plotseling”, onmiddellijk bij de verzwakking van het Kremlin, een vredesverdrag en erkennen wederzijds elkaars grenzen, waardoor het imperium een ander punt van invloed in de Kaukasus kwijtraakt en een grote markt voor wapens in de regio wordt “platgelegd”.

Naast al het bovenstaande is het imperium er in die 8 maanden in geslaagd het opleggen van een in de wereldgeschiedenis ongekend aantal internationale sancties tegen het imperium te verdienen, en tegelijkertijd de hele wereld naar dat “kookpunt” te brengen, waarop verschillende landen met elkaar begonnen te wedijveren, niet in wie Moskou in onderhandelingen zou “pacificeren”, maar in wie meer en sneller wapens aan Oekraïne zal leveren.

Al deze gebeurtenissen konden niet anders dan het rijk zelf beïnvloeden. Binnen het rijk groeien geleidelijk opstandige krachten – sommigen willen een machtswisseling, anderen de ineenstorting van het rijk zelf. Uiteindelijk zal het leiden tot de ineenstorting van het rijk, maar daar is het nog te vroeg voor – er zijn nog niet zoveel slachtoffers of die omvang van de nederlaag (althans, het besef van de omvang van de nederlaag) waarop de meerderheid van de bevolking van het rijk haar zinloze en genadeloze opstand zal beginnen, waarbij het zaak is niet te gapen en de opstandige massa’s in de juiste richting te sturen om deze fascistische staat sneller te desintegreren.

Корреспондент

Geef een reactie