“Het Keizerrijk slaat terug”: Een nieuwe aanval van militaire commissarissen

Het belangrijkste wapen van het Kremlin is altijd hetzelfde geweest: ongevoeligheid en wreedheid jegens de eigen burgers in het algemeen en de soldaten in het bijzonder. Dezelfde houding die eeuwenlang door haar commandanten is beleden en verkondigd: “Vrouwen zullen meer baren!”

Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren militaire registratie- en inschrijvingskantoren (tegenwoordig zien we soortgelijke kantoren aan de grens met Georgië en Kazachstan, alleen heten ze “mobiel”) een krachtig instrument voor de rekrutering van het leger. De Sovjetautoriteiten hebben de burgers van hun land tijdens de oorlog twee keer verraden. De eerste keer, in 1941, toen ze onbeschermd werden achtergelaten voor het oprukkende nazi-leger, en de tweede keer in 1943, toen degenen die de bezetting hadden overleefd tot verraders en verraders werden verklaard die verdacht werden van collaboratie met de Duitsers. De Sovjet legereenheden kwamen naar de bevrijde dorpen, en onder die eenheden was er verplicht een eenheid die alle mannen van dienstplichtige leeftijd registreerde en documenteerde. Uit die rekruten werden onmiddellijk stoottroepen gevormd om het front in een bepaald gebied te doorbreken. Deze onfortuinlijke jongens werden niet eens omgekleed in militair uniform – dat had geen zin. Dus werden ze in de aanval gegooid in zwarte landrollen. Ik begreep niet wie de Oekraïners spraken over “zwarte rollen” (een rol is een jas, een peacoat). Over welke rollen, wiens rollen hebben ze het? Of hebben ze het over rollen – manuscripten? Het bleek de naam te zijn van hen die geen spijt hebben om naar de slachtbank gestuurd te worden, maar aan wie het jammer is om een uniforme overjas te geven. Het aantal slachtoffers onder deze “soldaten in zwarte jassen” was verschrikkelijk voor conventionele oorlogsstrategie en -tactiek, maar aanvaardbaar voor de krijgsheren van de Russische militaire school.

De jaren gaan voorbij, maar in wezen verandert er niets in Rusland. Alle “algemene trauma’s van het volk”, hoe hard men ook probeert ze te verbergen, komen tevoorschijn bij de eerste complicatie van de situatie. En vandaag worden de Tataarse, Bashkir, Chuvash, Mari en Erzyan jongens zonder aanzien des persoons afgeslacht, net als tachtig jaar geleden. Opgejaagd, geofferd aan de illusoire ideeën van de krankzinnige Kremlin Napoleon in afdeling 6 van het Russische Federale Asiel.

“De Ukronazis willen ons vernietigen, de herinnering vertrappen aan onze grootvaders die Berlijn bereikten! Ze dromen ervan Karmaskaly en Aksubayevo te veroveren, ons Europeanen te maken en ons te dwingen tot een homohuwelijk!”

Onzin, zou je zeggen? Ja, onzin die niet meer dan 20% van de gemobiliseerden gelooft. De rest spuugt minachtend, sommigen lachen. Maar ze dienen! Dat doen ze wel! Zij geloven niet dat de situatie vandaag kan worden verbeterd door de regering in hun republiek te veranderen. Dat het mogelijk is vreedzaam te leven voor het welzijn van hun land, zonder buitenlands grondgebied in te nemen, zonder onschuldigen te doden en zonder zelf gedood te worden. “Misschien word ik niet gedood, overleef ik het, kom ik terug – en zal alles hetzelfde zijn. En als ik weiger, dan gevangenis, schande. Waarheen, hoe te leven, kan zich niet verbergen tot het einde der dagen!”

Maar tot nu toe zijn de autoriteiten meer opdringerig dan dat ze de wet gebruiken. Er zijn immers niet zoveel, of liever gezegd weinig, strafzaken die “wegens ontduiking” worden ingeleid. Aan de andere kant zijn er vele precedenten waarbij, nadat een man die gemobiliseerd moet worden is “overreden”, de dienstplichtige een boete van 3000 roebel krijgt en dat is alles. De mobilisatiemachine kan haar werk niet aan, zakt zwaar weg en stort soms helemaal in. Dus het belangrijkste is om verslag uit te brengen, en dan zien we wel! Nu de harangue van de officier van justitie en de rechter uit den boze is, is het noodzakelijk de as te drijven en het plan te geven. Zij werkt immers niet voor het eindresultaat, maar voor de verantwoording. Het mechanisme van het militaire inschrijvingsbureau is druk bezig Russische mannen te vangen in zijn net van brede cellen, waar ze doorheen kunnen glippen om te voorkomen dat ze naar de loopgraven worden gestuurd. Het is mogelijk om in leven te blijven! Zoals een jongen uit Krasnoyarsk die bij het Russische leger werd ingelijfd, me vertelde: “Ik vertelde de militaire commissaris dat mijn moeder Oekraïense is, en dat ik niet iemand in Oekraïne kan gaan vermoorden, Oekraïners zijn niet mijn vijanden! Ik neem de dagvaarding niet aan!”. Ik nam het gewoon en zei het openlijk. En wat? Hij kreeg een boete en werd vrijgelaten.

In de beelden van militaristische journaals van rekruteringspunten, die de Telegram-kanalen overspoelen, hebben we de laatste tijd niets anders gezien dan hartverscheurende taferelen – snot, geschreeuw, gevloek en dronken liederen en dansen… Vroeger zei men over zulke dingen: “Dronkenschap, hooliganisme en rotzooi! Maar ze gaan in drommen naar de bussen die hen wegbrengen naar het sombere onbekende. En die vent uit Krasnojarsk legde gewoon uit dat hij niet kon gaan om Oekraïners te doden en geen dagvaarding zou accepteren. En hij werd niet achter de tralies gezet.  U zegt dat niemand kan garanderen dat hij na enige tijd weer wordt opgeroepen. En dan gaan ze er serieus aan trekken. En ik zeg je, je weet niet wanneer dat zal zijn. En zal het ooit gebeuren? In die tijd zullen sommigen van hen die zwegen en zonder klagen ten strijde trokken, al als een levenloos lichaam op een Oekraïens veld liggen of kreupel voor de rest van hun leven naar huis terugkeren. Dus het is zinvol om te proberen deze uit te zitten.

En, jongens, maak de mensen niet aan het lachen, probeer niet, als je een medische aandoening hebt, op dagvaarding naar het districtscommissariaat te komen en het militaire commissariaat te bewijzen dat er een fout is gemaakt.  Ze worden meteen opgepakt – dat is niet meer dan normaal in de huidige mobilisatiecampagne. “Rot op, we lossen het later wel op!” Als iemand die is opgeroepen en naar het wervingsbureau terugkeert, is dat een verder bewijs van de verwarring en onrust in de organisatie van het werk van het Districts Militair Commissariaat. Wanneer de Moloch van de oorlog niet alles kan inslikken wat hij heeft afgebeten, kan een deel van wat hij heeft afgebeten, worden opgebraakt. Maar het zal nooit zijn eetlust verliezen. Het doel van onze president en de mythische Moloch is vergelijkbaar: grijp iedereen die je kunt bereiken, gooi ze er zonder voorbereiding in om de gaten aan de voorkant te vullen, of er zal een vreselijk einde komen. Poetins toestand is bijna hysterisch, hij moet zijn eigen hachje redden, wie zal in deze situatie de fijne kneepjes begrijpen?